Dziecko rozwijając się fizycznie szybko rośnie i przybywa na wadze. Wzrost ulega zwiększeniu czasem nawet 5 - 7 centymetrów na rok. Waga nie wzrasta już tak dynamicznie, ale waha się w granicach 3 - 4 kilogramów rocznie. Pojawiają się u niego nowe biologiczne właściwości i zdolności fizyczne. Kościec. Okres średniego dzieciństwa jest istotnym momentem dla jego rozwoju i stabilizacji. Początkowo jest on wrażliwy i giętki, podatny na wszelkiego rodzaju zniekształcenia. Wymaga sporej delikatności i obserwacji ze względu na kształtowane krzywizny, które się w tym czasie ustalają. Wyostrzają się również wady w postawi ciała, co warto wychwycić jak najwcześniej. Pod koniec średniego okresu dzieciństwa zauważa się wzmocnienie kośćca dziecka. Krzywizny kręgosłupa są już ustalone i łatwo można już wyodrębnić część szyjną, grzbietową i lędźwiową. W tym samym czasie wzmacniają się pozostałe kości dziecka, a nadgarstki kostnieją. Wokół kręgosłupa następuje intensywny przyrost mięśni, co pomaga w kształtowaniu prawidłowej postawy dziecka. Narządy wewnętrzne. Wszystkie narządy wewnętrzne dziecka działają już prawidłowo. Następuje jedynie usprawnienie pewnych funkcji bardziej skomplikowanych narządów jak: serca, nerek, płuc i układu pokarmowego. Dzieciom zaczynają wypadać mleczne zęby i wyrastać stałe. Rozwój motoryczny. Czas średniego dzieciństwa jest to okres, który charakteryzuje się dużą potrzebą ruchu. Korpus dziecka ulega wydłużeniu na skutek rozrostu kończyn. Obserwuje się u dziecka coraz więcej chęci do biegania, chodzenia, maszerowania, skakania, wspinania się na różne przedmioty, pokonywania wszelakich przeszkód. Jednak ruchy dziecka trzy i czteroletniego nie są jeszcze wystarczająco skoordynowane. Dużo w nich niepewności, chwiejności i oszczędności. Dopiero w piątym roku życia następuje intensywna stabilizacja ruchów postawno - lokomocyjnych. W wieku pięciu lat dziecko przeżywa swój złoty okres w rozwoju ruchowym. Zwiększa się jego zdolność swobodnego biegania i chodzenia. Umie maszerować do rytmu. Nabiera płynności i harmonii ruchów. Zaczyna prawidłowo kopać piłkę i coraz wyżej skakać. Kształtują się wówczas także funkcje motoryczne, które pozwolą mu na sprawniejsze wykonywanie różnych czynności manipulacyjnych. Osiąga precyzyjność i dokładność ruchów palców, dłoni, stóp. Dzięki temu dziecko zaczyna się interesować takimi zajęciami, które wymagają od niego owej precyzyjności. Sięga po drobne przedmioty, bawi się guzikami, drobnymi elementami zabawek. Dziecko w wieku pięciu lat potrafi nawet nawlec nitkę do igły. Jego rysunki są coraz bardziej dokładne i szczegółowe. Sześciolatki usprawniają nabyte w tym okresie funkcje motoryczne, tak więc ich bieganie staje się bardziej harmonijne, elastyczne i szybsze. Skoki bardziej dynamiczne i zdecydowane. Paluszki u rączek jeszcze bardziej zdolne do precyzyjnych ruchów. Dziecko staje się na tyle sprawne motoryczne, że zyskuje dużą samodzielność w wykonywaniu podstawowych czynności. Można zauważyć również pewne różnice w sprawności motorycznej i w zainteresowaniach ruchowych, jakie przejawiają dziewczynki i chłopcy. Rozwój orientacji przestrzennej. Orientowanie się w czasie i przestrzeni to niezbyt prosta sprawa. Jednak już trzylatki przejawiają pierwsze objawy rozumienia czasu przeszłego wyrażanego przez pojęcia: wczoraj, dziś rano. Posiadają zdolność pamiętania i przypominania sobie o osobach i przedmiotach nieobecnych w danym momencie przy nich. Dokonuje się to za pomocą znaków i symboli. Dzieci z okresu wieku średniego dzieciństwa potrafią ułożyć sobie w głowie wydarzenia z uwzględnieniem ich kolejności. Potrafią ocenić czas - czy coś trwało długo, czy krótko. Dzieci czteroletnie potrafią wybiec w przyszłość, przewidując pewne wydarzenia, spodziewając się ich, używają tej pojęcia "jutro". Kolejne lata przynoszą ubogacenie słownictwa wyrażającego czas, prędkość i przestrzeń, oraz dalszy rozwój orientacji przestrzennej.