Uczenie się rozróżniania i rozumienia swoich emocji rozpoczyna się już w wieku trzech lat. Dziecko obserwuje zachowania innych, a także swoje i próbuje zapamiętywać jakie emocje towarzyszyły mu w danej sytuacji. Służy to późniejszemu przewidywaniu zachowania swojego, rówieśników, dorosłych w powtarzających się sytuacjach. Tym sposobem docierają do przyczyn reakcji emocjonalnych. Dzieci wieku przedszkolnego oprócz rozpoznawania emocji potrafią także o nich mówić. Uczą się je nazywać, wyrażać i reflektować nad nimi. Doświadczają takich emocji jak: radość, smutek, zakłopotanie, poczucie winy, zazdrość, lęk, wstyd, duma. Sześciolatki wykazują się ponadto zdolnością do empatii, do pocieszania innych osób, żartowania czy też droczenia się. Pojawiają się u nich uczucia trwalsze (nie tak, jak u trzylatków - chwiejne, szybko pojawiające się i szybko wygasające), uczucia estetyczne, moralne i intelektualne. Nie brakuje im również uczuć i emocji związanych z życiem w grupie rówieśników, uczuć społecznych. Potrzeby emocjonalne dzieci z średniego okresu dzieciństwa różnią się od tych, które miały na wcześniejszym etapie. Więź i kontakt emocjonalny z matką już im nie wystarczy. Wchodzą w szersze otoczenie i domagają się od niego akceptacji i miłości. Jeżeli potrzeby dziecka nie są zaspakajane w sposób prawidłowy doświadcza ono frustracji, która wyraża się poprzez nieposłuszeństwo, kłamstwa, upór, agresję, kradzieże. W późniejszym okresie jego życia będzie sprawiać poważne trudności wychowawcze. Wiele negatywnych doświadczeń, w których dzieci przedszkolne uczestniczą (np. przemoc domowa, wykorzystanie seksualne, itp.) objawia się w zaburzeniach emocjonalnych i napadach lękowych.